Η πολιτική εμπειρία του ΚΚΕ.

Η εμπειρία είναι το βασισμένο στην γνώση αποτέλεσμα, την πρακτική αισθητηριακή γνώση, την ατομική ή συλλογική εμπειρική γνώση της πραγματικότητας
και με την ευρεία έννοια είναι η ενότητα ικανοτήτων και γνώσεων.
Η ενότητα των επί μέρους ιστορικών γεγονότων για τα πολιτικά κόμματα, όπως και η ενότητα των συμβάντων της προσωπικής μας ζωής, ως πολιτικά όντα,
έχει ως αποτέλεσμα αυτό που γενικά ονομάζουμε πολιτική εμπειρία και είναι αυτή που διαμορφώνει το τελικό αποτέλεσμα των πολιτικών θέσεων
και της δραστηριότητας των πολιτικών κομμάτων, όπως και των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται μέσα σε αυτά.
Άρα η πολιτική εμπειρία, σε ό,τι αφορά την τακτική και στρατηγική των πολιτικών κομμάτων, είναι η έκφραση στην πράξη της συσσωρευμένης πολιτικής
και ιστορικής γνώσης, και όχι η έκφραση της αποσπασματικής επιλογής μεμονωμένων ιστορικών γεγονότων.

Τώρα, σε ό,τι αφορά την σημερινή πολιτική τακτική και τη στρατηγική εκείνου του κόμματος της Αριστεράς που έχει και την μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή,
η συσσωρευμένη ιστορική του εμπειρία σήμερα εκφράζεται, ως αποτέλεσμα της συλλογικής ιστορικής γνώσης που κατέχει,
της εμπειρίας του δηλαδή στην ολότητα της, με την γνωστή σε όλους πολιτική τακτική που χαρακτηρίζεται αυθαίρετα από πολλούς ως ''παθητική στάση αναμονής''.
Μια ''παθητική στάση αναμονής'' για την οποία κατηγορείται, από τα ''αριστερά'' αλλά και από τα ''δεξιά'',
ως δήθεν ''αντιεπαναστατική'', ''οπορτουνιστικη'' και ''συμβιβασμένη''.
Όσοι όμως γνωρίζουν, έστω και ελάχιστα, την ιστορία του, ξέρουν ότι αυτή η ''στάση αναμονής'' είναι απόρροια της εμπειρίας των ενενήντα χρόνων
ηρωικών αγώνων και μεγάλων θυσιών του, μαζί με τον λαό και για τον λαό, κατά την διάρκεια των οποίων οι μεταβολές της στρατηγικής και τακτικής του,
στις κάθε φορά συγκεκριμένες καταστάσεις, το έκαναν να γνωρίσει οδυνηρές ήττες σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.

Δεν είναι του παρόντος η ιστορική αναδρομή στα λάθη της τακτικής του, ας πούμε μόνο ότι η έκφραση της εμπειρίας που απέκτησε
μέσα από αυτή την βασανιστική ιστορική πορεία και δοκιμασία είναι η στάση της πολιτικής σοφίας, είναι η πολιτική τακτική,
που μεταφράζεται ως ''στάση αναμονής''.
Πολιτική ''στάση αναμονής'', όχι όμως για τους λόγους που η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού αντιλαμβάνεται,
και για τους οποίους το κατηγορεί για διαφορετικούς αλλά προφανείς λόγους βέβαια, το ''αριστερό'' και ''σοσιαλδημοκρατικό'',
ακόμα και το ''δεξιό'', κατεστημένο της μιντιακής κατευθυνόμενης ενημέρωσης.

Σήμερα η Αριστερά, που κύρια έκφραση της είναι το ΚΚΕ, ως συλλογικός πολιτικός νους, έχει κατανοήσει πλήρως το δίδαγμα που βγαίνει
μέσα από την μελέτη του μεγαλοφυούς έργου του Λένιν «Τι να κάνουμε;».
Όλη αυτή η πολιτική σοφία αποτυπώνεται στην πολιτική τακτική του ΚΚΕ ως ''στάση αναμονής'', που έχει ως βάση το ότι ο εναρμονισμός
όλων των πλευρών της πολιτικής του με τον στρατηγικό του στόχο απαιτεί σωστή πρακτική εφαρμογή αυτής της πολιτικής, ανάλογα με τις συνθήκες.
Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι η ''επανάσταση'', που του ζητούν να κάνει κάποιοι ''αριστεροί'' ριζοσπάστες το ΚΚΕ γνωρίζει ότι είναι αδιανόητη
στις σημερινές πολιτικές συνθήκες, γιατί αν το επαναστατικό κίνημα δεν το ακολουθεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και στον ένα ή τον άλλο βαθμό
η πλειοψηφία του λαού, είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την σημερινή καπιταλιστική οικονομική κρίση, την ανεργία και την φτώχεια που είναι το επακόλουθο της.
Σαν αντικειμενικός παράγοντας ανάπτυξης της κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης, μπορεί να συμβάλλει στην ταξική συνειδητοποίηση των εργαζομένων,
ώστε να πάρουν μέρος στην πάλη εναντίον του καπιταλισμού.
Από την άλλη όμως πλευρά, η κρίση και η ανεργία δημιουργούν αντικειμενικά και τάσεις παθητικότητας, υποταγής, ατομικού βολέματος στους εργαζομένους,
πολύ περισσότερο που η αστική τάξη, ενώ είναι αντικειμενικά η ίδια υπεύθυνη για την οικονομική κρίση,
την ανεργία και όλα τα αρνητικά κοινωνικά φαινόμενα που την συνοδεύουν, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κρίση και την ανεργία,
για να σπρώξει τους εργαζομένους στο σύνολό τους στην υποταγή, να τους απομακρύνει από τους ταξικούς αγώνες και να τους εμποδίσει,
χρησιμοποιώντας κάθε μέσο που έχει στην διάθεση της, να πλησιάσουν συνειδητά το πολιτικό κόμμα που υποστηρίζει τα ταξικά τους συμφέροντα.

Η υποστήριξη που δίνει η αστική τάξη, μέσω των μηχανισμών προπαγάνδας που έχει στην διάθεση της, στο αυθόρμητο και ακομμάτιστο όπως το ονομάζει,
κίνημα των αγανακτισμένων της πλατείας, είναι ένα καλό παράδειγμα που αποκαλύπτει τις μεθόδους που ακολουθεί διαχρονικά
για να επιτυγχάνει τους πολιτικούς στόχους της.
Το σύνθημα ''έξω τα κόμματα'' που ακούστηκε από την πρώτη ημέρα της διαμαρτυρίας στις πλατείες δεν είναι τυχαίο.
Προσέξτε, λένε ''έξω τα κόμματα'' όχι ''έξω το κόμμα'', όπως πραγματικά εννοούν.
Δεν τους ενδιαφέρει το να στρέψουν πολιτικά τους ''αγανακτισμένους'' προς τα δικά τους πολιτικά κόμματα, αυτό το θεωρούν δεδομένο,
αλλά το να εμποδίσουν το αυθόρμητο κίνημα να μετατραπεί σε συνειδητή ταξική διαμαρτυρία και να στραφεί προς τον πολιτικό ταξικό εκφραστή του.
Ακόμα και η πρόσφατη ανακάλυψη της αστικής κυβέρνησης που αφορά την διαφθορά στο ποδόσφαιρο και η οποία ήταν από πάντα γνωστή,
εντάσσεται μέσα στα πλαίσια του αποπροσανατολισμού των εργαζομένων από το κύριο ζήτημα των ημερών,
που είναι η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος που αποψιλώνει περαιτέρω τα εργασιακά τους δικαιώματα, τους μισθούς και τις συντάξεις
του αδύναμου να αντιδράσει σε αυτή την καπιταλιστική αντεργατική λαίλαπα, ''αυθόρμητου'' λαϊκού κινήματος.

Σε αυτή την περίπτωση, το συνειδητοποιημένο και οργανωμένο κίνημα, γνωρίζει ότι οφείλει, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που συναντά
στην υλοποίηση της τακτικής του, να βρίσκει το άμεσο ή τα άμεσα εκείνα προβλήματα που συγκινούν τους αυθόρμητα εξεγερμένους εργαζόμενους
και μέσα στην πάλη γι' αυτά να βοηθά την πλειοψηφία των αυθόρμητα εξεγερμένων να πλησιάσει τις θέσεις του συνειδητού και οργανωμένου κινήματος,
ώστε να περάσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι από τον αυθόρμητο και αναποτελεσματικό αγώνα τους σε οργανωμένες μορφές ταξικής πάλης.
Η βάση ανάπτυξης της συνειδητότητας των αγώνων πάντα υπάρχει, έστω και σε εμβρυακή μορφή μέσα στο μαζικό κίνημα,
γιατί ποτέ το αυθόρμητο δεν δημιουργείται από μόνο του.
Βέβαια, από μόνη της, είναι πολύπλοκη και μακρόχρονη η διαδικασία της συνειδητοποίησης, γι' αυτό το μαζικό κίνημα πρέπει να πείθεται το ίδιο
για την σίγουρη αναποτελεσματικότητα των αυθόρμητων αγώνων.
Και το μόνο πράγμα που μπορεί να πείσει γι' αυτή την αναποτελεσματικότητα τους αυθόρμητα εξεγερμένους, ώστε να αποφασίσουν να δράσουν οργανωμένα
και με σαφή πολιτικό στόχο, είναι η προσωπική εμπειρία που αποκτούν όταν δρουν μέσα στους αυθόρμητους αναποτελεσματικούς αγώνες.

Άλλωστε υπάρχει και ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα.
Η ιστορική πείρα δείχνει στο ΚΚΕ ότι για την ένταξη των αυθόρμητα εξεγερμένων στο συνειδητό οργανωμένο κίνημα
δεν αρκεί η αποδοχή των επαναστατικών ιδεών από μέρους τους.
Χρειάζεται, κυρίως, να έχουν και την κατάλληλη αγωνιστική διαπαιδαγώγηση που απαιτεί η νικηφόρα διαξαγωγή της πάλης για την νίκη αυτών των ιδεών.
Και αυτή την αγωνιστική διαπαιδαγώγηση μπορούν να την αποκτήσουν μόνο στους καθημερινούς, συνειδητούς, αγώνες ενάντια σε όλες τις επιθέσεις που δέχονται,
ως εργαζόμενοι και συνειδητοποιημένοι πολίτες.

Ακόμα πιο δύσκολο φαντάζει η απόκτηση σοσιαλιστικής συνείδησης από την πλειοψηφία των εργαζομένων.
Η βάση αυτής της συνείδησης, που φορέας της δεν είναι οι εργαζόμενοι, είναι η επιστημονική γνώση.
Σήμερα το ΚΚΕ, με την τεράστια ιστορική του πείρα, γνωρίζει ότι η σοσιαλιστική συνείδηση δεν είναι αποτέλεσμα της ταξικής πάλης αλλά της επιστημονικής γνώσης.
Και οπωσδήποτε γνωρίζει ότι η πορεία της επιρροής ενός κομμουνιστικού κόμματος μιας χώρας σαν την Ελλάδα,
με δεδομένη την διεθνή πολιτική πραγματικότητα, είναι ανάλογη με την ανάπτυξη του διεθνούς κινήματος σε αντιιμπεριαλιστική,
αντιμονοπωλιακή και γενικά αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, ή με άλλα λόγια ανάλογη με το επίπεδο της ταξικής πάλης και της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι η έκφραση της πολιτικής εμπειρίας του ως στάση αναμονής σε αντίθεση με την μικροαστική ''επαναστατική'' ανυπομονησία.
Άλλωστε αυτό που κρίνει την ορθότητα μιας πολιτικής τακτικής ενός κομμουνιστικού κόμματος, είναι το αν σε κάθε περίοδο,
σε κάθε φάση του ταξικού αγώνα, δίνει τα αποτελέσματα που επιτρέπουν οι αντικειμενικές συνθήκες
και το επίπεδο ανάπτυξης του ταξικού αγώνα των εργαζομένων.
Επίπεδο που, προς το παρόν, βρίσκεται σε πολύ χαμηλό επίπεδο και εκ των πραγμάτων αναγκάζει την οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία σε στάση αναμονής.
Άλλωστε το ζήτημα του σοσιαλισμού θα βρεθεί στο προσκήνιο τουλάχιστον μετά από πενήντα χρόνια.
Και θα το θέσουν οι γενιές που θα ζήσουν το απάνθρωπο πρόσωπο του καπιταλισμού, την στυγνή εκμετάλλευση, την ανεργία και την φτώχεια
που θα προκαλέσει από εδώ και πέρα η εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής του νεοσυντηρητισμού.

Oλα σωστα, αλλά το "μετά απο 50 χρόνια" ειναι αφοπλιστικό. ΛΈΕΙ ΔΗΛΑΔΗ έμμεσα ότι μην περινένεις το ΚΚΕ να σε σωσει, μέχρι 50 χρόνια θα αγωνιζεσαι για το σχεδόν τίποτα.
Παίρνει την άποψη του κάθε καλόπιστου Κομμουνιστή και την μεταβάλλει σε αναζήτηση της "δευτέρας παρουσίας"

ΟΧΙ!

Το δυνάμωμα της ταξικής πάλης είναι γεγονός. Ο φόβος που λέει φεύγει με την δική μας παρέμβαση και με την αντίληψη που αποκτα ο εργαζόμενος - εργατης κ.λ.π,
ότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ που τον ρίχνουν.
Με την κατάλληλη προπαγάνδα, τον προσανατολισμό και την μαζικοποίηση του κινήματος τα πράγματα ανατρέπονται άμεσα.
Δες τι γινεται με τα ταξι. Αντε να βγουν και άλλες κοινωνικές ομαδες μαζι και να συνδεθούν με το ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ- ΠΑΣΥ- ΜΑΣ.

Πρέπει ο αγώνας να πάρει ταξικο πλέον περιεχόμενο και προσανατολισμό,
ΟΧΙ αυταπάτες περι καλού Ρέππα και κακού Ραγκούση, και όριο πληθυσμου κ.λ.π που θέτουν οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές.
Αλλά ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗς ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ!!!
εκει Μόνο το ταξικό κίνημα βαζει πλώρη, οι υπόλοιποι πέφτουν στην παγιδα, εθελοντικα ή μη.

Το ζητημα ειναι τώρα το Κόμμα να προσανατολιστεί σε μαζικό αγώνα, να σταματήσει το συνδικαλιστικό κίνημα να μιλάει ως Κόμμα !!
το ΠΑΜΕ δεν ειναι ΚΚΕ !!!
ΈΛΕΟς ΠΙΆ!!!
ναι να συνδέσει προοπτικα τον αγώνα με την οριστικη ρήξη, αλλά δεν μπορεί να λέει ο συνδικαλιστης: "η λαικη εξουσια θα δωσει τη λύση",
αλλά να παλέψει μαζι με όλους τους εργατες του κάθε κλάδου να μην περάσουν τα μέτρα. πχ να καταργησουν στην πράξη το νομο για την 'απελευθέρωση" να βαλουν ταξικο φρενο στην καπιταλιστικη αναδιάρθρωση που πάει να κανει η πολιτικη εξουσια του κεφαλαιου προς όφελος του για να βγει από την κρίση. Να μην σωσει να βγει το κεφάλαιο, αλλά οι εργατες νικητες από την κριση.
που σημαινει ότι ήδη ο δρόμος της λαικής εξουσίας έχει ανοιξει διάπλατα και περιμένει την τελικη έφοδο της εργατικης ταξης για να κατακτηθεί.
Αυτά δεν ειναι για 50 χρόνια αλλά ΤΩΡΑ και ΤΩΡΑ μπορούμε να πάρουμε την εξουσια από τους καπιταλιστές πράγμα που θα ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΕΙ ΚΟΜΚΜΟΥΝΙΣΤΙΚΕς ΕΞΕΓΈΡΣΕΙς ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ!!!
Ναι το ΚΚΕ είναι ικανο με τηνπειρα που έχει να διευθύνει και να στεριώσει την επανασταση, να φέρει το σοσιαλισμό.
και θα το κάνει, αργά η γρήγορα θα γινει και στις μέρες μας.

ΔΗΛΑΔΗ ΡΕ YIOK ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ(
ΘΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙ ΑΠΛΑ ΤΗΣ ΑΠΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΚΕ;

yiokyiok, αλίμονο, το ΠΑΜΕ δεν είναι ΚΚΕ ούτε για πλάκα. Ανώτατη μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης είναι το κόμμα, δεν μπορεί να υποκατασταθεί με καμμιά άλλη συσπείρωση.
Τώρα, το να λες μέσα από το συνδικαλισμό "λαϊκή εξουσία" είναι ένα θέμα που εξαρτάται από πολλά πράματα. Σαφώς δεν μπορείς να βγεις και να πεις "κάντε επίσχεση εργασίας (επειδή δεν σας πλερώνει) με στόχο τη λαϊκή εξουσία!" Άγαρμπο, χαζό και βλακώδες. Δεν γίνεται έτσι.

Αλλά να βοηθήσεις ανιδιοτελώς τους συναδέλφους σου, να τους εμπνεύσεις, να τους γνωρίσεις προσωπικά και μετά να έχεις και το θάρρος και την ειλικρίνεια να τους πεις "παιδιά, θα πρέπει να σκέφτεστε περισσότερο πολιτικά τώρα, ν' ακούσετε τι λέει και το ΚΚΕ που υποστηρίζουμε" αυτό είναι πιο σωστό.

Θέλει μεγάλη μαεστρία φυσικά. Ο κομμουνιστής πάντως, πάντα πολιτικοποιούσε, δεν έμενε μόνο στο συνδικαλιάρικο. Όποιος το' κανε, απλά ήταν λάθος.