Αξιολογες ταινιες που ειδαμε προσφατα

Σκεφτομαι οτι θα ηταν καλυτερο να εχουμε ενα συνολικο νημα για ταινιες που ειδαμε προσφατα και θελουμε να προτεινουμε στους υπολοιπους γιατι θεωρουμε οτι ηταν αξιολογες, αντι να γεμισουμε τον κοσμο με νηματα (εκτος βεβαια αν καποιος θελει να συζητησει/ αναλυσει μια συγκεκριμενη ταινια ή κατι αλλο).

Η ταινια που ειδα την Παρασκευη το βραδυ στη Λεσχη Κινηματογραφου του Παμμικρασιατικου Συλλογου (και τους ευχαριστω πολυ γι αυτη την προσπαθεια) ηταν

Bloody Sunday του Paul Greengrass και θα τις εδινα ανετα 8/10

Το θεμα ειναι φανταζομαι γνωστο λιγο πολυ σε ολους. Το ντοκυμαντεριστικο στυλ της ταινιας ειναι ενδιαφερον και προσθετει πολυ στην πλευρα του ρεαλισμου αλλα ζαλιζει τον Manny με την κινηση της καμερας και δεν τον αφηνει να εστιασει με την ησυχια του εξ'όυ και το 8 (επισης δεν ειχα ποπκορνπραγμα που παντα μου κοβει ευχαριστηση αρα και βαθμους απο την ταινια διοτι το 50% της ταινιας ειναι το ποπκορν )

http://www.imdb.com/title/tt0280491/

Βασικά το stakeland θελω να δω, αλλα δεν έχω βρει υπότιτλους και ο ήχος στην εκδοση που υπάρχει ως τωρα δεν είναι καλός και δεν βγαζω τι λένε.

βασικά είδα προχτες το "ο άνεμος που κουνά το καλαμπόκι" και μπορώ να πω ότι ήταν θαυμάσια. Συνιστώμενη σε όποιον δεν την έχει δει ακόμα...

Επίσης είδα για πρώτη φορά τη "μετρόπολη", τέλεια μορφολογικά, αλλά σε περιεχόμενο απορώ πως πήρε πολύ καλή κριτική στο ρίζο(επειδή έδειχνε εργάτες να πεθαίνουν στην κούραση και να βάζει ερωτήματα ποιος δημιουργεί τον πλούτο, το νόημα ήταν κατά βάση μικροαστικό συμβιβαστικό μεταξύ εργατών-καπιταλιστών (όταν μότο της ταινίας είναι μεταξύ κεφαλιού-μυαλού και χεριού υπάρχει η καρδια τι να περιμένεις). Ο γερμανικός εξπρεσιονισμός, στον οποίο θα έλεγα ότι ανήκει η ταινία κατά Λούκατς ήταν έκφραση του μικροαστισμού, οπότε πιθανόν αυτό να ισχύει.

Χθες είδα μια παλιά ελληνική που πρώτη φορά ακούω, αναφερόταν στην υπόθεση Ντρέιφους, λεγόταν "είμαι αθώος" , παίζανε αστέρια της εποχής όπως ο Αλεξανδράκης, γενικά πολύ καλή, μια έκπληξη πραγματικά. Τώρα δεν ξέρω και πότε ακριβώς γυρίστικε, πάντως διαβάζοντα πίσω από τις γραμμές θα μπορούσε να είναι και έμμεση καταγγελία του μεταεμφυλιακού κράτους.

Σήμερα είδα την Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας, γενικά θα ανοίξω ένα κύκλο Μπουνιουέλ, αυτές τις μέρες. Λίγος σουρεαλισμός δεν βλάπτει ή μάλλον υπερρεαλισμός (μην παρεξηγηθούν)-καμμία σχέση πάντως με ταινίες αισθητικά ακραίες όπως "ο ανδαλούσιος σκύλος". Καλές αφηγηματικές τεχνικές με τα όνειρα, αλλά ανάλογες ταινίες του Αγγελόπουλου, όπως οι Κυνηγοί, που φαίνεται να είχε αυτή σαν επιρροή ήταν καλύτερες και πιο σωστά και ώριμα πολιτικοποιημένες. Ειδικά η σκήνη που οι αντάρτες από τη λατινική αμερική σκοτώνουν τους αστούς, μοιάζει ίδια με τους δικούς μας του ΔΣΕ,που αναστένονται και εκτελούν την αστική τάξη της χώρας που νομίζει ότι ο κομμουνισμός έχει ξοφλήσει και είναι ένα κουφάρι, τελευταία σκηνή στους κυνηγούς.

^^ ο ανεμος που φυσαει το κριθαρι ειναι ταινιαρα! Την ειχα δει σινεμα οταν ειχε πρωτοβγει γιατι εχω ενα soft spot για τον Κιλιαν Μερφι αλλα και για τους ιρλανδους γενικα.

Και το ειμαι αθωος εχω δει πολυ παλια και δεν το καλοθυμαμαι

Τωρα για Μπουνουελ..ειναι απο τους δημιουργους που ο,τι και να δεις δεν θα κανεις λαθος
Αγαπημενες η "Βιριδιανα", "Τριστανα", "Αγγελος Εξολοθρευτης", "το σκοτεινο αντικειμενο του ποθου", το ¨Λος Ολβιδαδος" και γενικα ολες οσες εχω δει (πολλες δλδ)
Πολυ καλυτερος απο κατι Γκονταρ imo

Ναι το άνεμος... ήταν φοβερό... το είδα τώρα πρώτη φορά και έμεινα... (ακόμα βέβαια θυμάμαι εκείνο το ξενύχιασμα στην ανάκριση, ουχ εικόνες από το μέλλον. Και εγώ γουστάρω ιρλανδούς...

από μπουνιουέλ έχω τρία DVDs εδώ, χθες είδα τη μπουρζουαζία, σήμερα ένα από τα "σκοτεινό αντικείμενο του πόθου" ή την ανωμαλία "το ημερολόγιο της καμαριέρας", που είναι και επικαιρη ελέω Στρος Καν χαχαχα... Συμφωνώ απόλυτα για τη σύγκριση με Γκοντάρ...

κατά τα άλλα ετοιμάζομαι να ξαναδω το Suru, που παρουσίασα στο blog, έβλεπα τα βιντεάκια στο Youtube και θαύμαζα... απλά έχω μπλέξει με το rapid share και είμαι στη μέση ακόμα... δεν πειράζει αφού έχω τον Μπουνιουέλ πρώτα...χεχε. Γνώμη όταν τις δω λοιπόν...

Tree of life του Terrence Malick
http://www.imdb.com/title/tt0478304/
(έχει ξεφύγει τελείως ... αλλά είναι εξαιρετικός)

είδα λοιπόν και το ημερολόγιο μιας καμαριέρας, παρότι έχασα ένα μέρος γιατί το dvd Μου έκανε ιστορίες. Θα έλεγα πάρα πολύ καλή απεικόνιση της γαλλικής επαρχίας αλλά ίσως και μια αλληγορία για την αστική κοινωνία γενικά. Εξαιρετική ταινία!

Τον τελευταίο μήνα έχω δει τις







και τα 3 μ άρεσαν πολύ...

Είδα χθες και το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, το οποίοι ήταν πάρα πολύ καλό!!! Μαρτύρια της ιεράς εξέτασης του έκανε... χααχαχα εναλλακτικός τίτλος "Τα μαρτύρια του έρωτα"

^^ Δες και αυτην

http://www.imdb.com/title/tt0061395/

αλλα η καλυτερη imo ειναι μαλλον αυτη (δυσκολο βεβαια να διαλεξεις)

http://www.imdb.com/title/tt0056732/

Thanks για τις προτάσεις!!!!

Τον άγγελο εξολοθρευτή τον έχω υπόψη μου την άλλη όχι, αν και φαίνεται καλή!

Τώρα ετοιμάζομαι να ξαναδώ το Suru, ο Μπουνιουέλ θα περιμένει...έχω και κάτι άλλα καλούδια στη σειρά... (μπορεί να μου βγάλουν και καμμιά παρουσίαση)

χεχεχε και εγω ειμαι ιδιαιτερως απασχολημενη τον τελευταιο καιρο βλεποντας Star Trek TOS

: ]]]]]]]]]]]]]]

Ξαναείδα τo SURU, πραγματικά εκπληκτική! Σε σχέση με αυτά που έγραψα στο Blog http://e-globbing.blogspot.com/2011/06/suru.html?showComment=1308839402550#c404484721873340462 Έχω κάνει κάποια λάθη στην εξέλιξη της ιστορίας, επειδή έγραφα από μνήμης, είχα δει την ταινία πριν 1,5 χρόνο… Πάντως δεν νομίζω να είναι σημαντικά στην όλη εξέλιξη του κειμένου. Αυτό που με εντυπωσίασε και δεν έγραψα είναι η παρουσία του παλιού μαζί με το καινούργιο σε όλη την ταινία και η πάλη τους-δηλαδή μια πραγματικά διαλεκτική αφήγηση. Η έλευση του καπιταλισμού ακόμα και στις πιο καθυστερημένες περιοχές της Τουρκίας, η καταστροφή της πατριαρχικής οικονομίας, η προλεταριοποίηση των κτηνοτρόφων- χαρακτηριστική σκηνή είναι σε ένα σημείο που δείχνει επίμονα από τη μία τον πατέρα-αντιπρόσωπο του παλιού και το τρακτέρ να οργώνει-αντιπρόσωπο της νέας εκμηχανισμένης καπιταλιστικής γεωργίας . Αλλά παράλληλα, η ισχυρή ύπαρξη των στοιχείων του παλιού, η εξαιρετικά υποδεέστερη θέση της γυναίκας, η βεντέτα, ο κώδικας τιμής. Ο πατέρας δείχνει σαν ένα νέο Δον Κιχώτη, ακριβώς όπως τον περιέγραψε ο Θερβάντες, ένας Δον Κιχώτης σύγχρονος όμως, που τσαλαπατιέται από τον καπιταλισμό. Ο τελευταίος κατακρίνεται έντονα με τις πολλές νέες βρώμες που δείχνει να φέρνει, τα νέα ήθη, ο αμοραλισμός, το χρήμα, η εκπόρνευση, η αρχαιοκαπηλία. Κατακρίνεται το πολιτικό σύστημα, του καπιταλισμού, ο πελατειακός μηχανισμός των κομμάτων, η γενική και εκτεταμένη διαφθορά, οι φασίστες να σκοτώνουν κάποιον που μοιράζει προκηρύξεις. Ο γιος που είναι παντρεμένος με την άρρωστη, είναι ένας από τους ανθρώπους που κουβαλούν όλη την αντίθεση, και καταλήγει στη φυλακή, σε αυτή τη μετωπική σύγκρουση με το καινούργιο, παρότι δείχνει να σιχαίνεται το παλιό και σάπιο, της πατριαρχικής κοινότητας-έχει μέσα του όλη την αγνότητα και την αρετή αλλά δεν τα καταφέρνει. Οι κομμουνιστές στην ταινία(παρότι ο ρόλος τους δεν είναι ο κυρίαρχος) είναι οι μόνοι που δείχνουν μπροστά αλέκιαστα και συνειδητά, για το σκηνοθέτη η λύση στο πρόβλημα, το παράδειγμα για να βγει η Τουρκία και ο κόσμος από το αδιέξοδο… και όπως ένα τραγούδι της ταινίας λέει «οι κακούργοι δεν μπορούν να κυβερνούν άλλο τον κόσμο».

Είδα ξανά το The Reds, μάννυ πέρνω πίσω κομμάτια από τα σχόλια που έκανα στο ρεντ φλαϊ όταν το παρουσίασες (κατάλαβες ποιος ήμουν φυσικά αν και δεν υπέγραφα τότε)... Πολύ καλή ταινία και μάλλον πολύ κοντά στην πραγματικότητα με μόνη ένσταση το τέλος, που τον εδείχνε να αλλάζει τα μυαλά του... anyway, έχω μια εντύπωση ότι όλη η ταινία βασιζόταν στο διαλεκτικό δίπολο ρίντ-γυναικών χαχαχα, αρχικά η Λουίζ Μπράϊαντ του βγάζει την παναγία, αφού την "καταφέρνει", μετά έχει την Έμμα Γκόλντμαν...

Πολύ καλή...

giorgos bookhunter έγραψε:

Είδα ξανά το The Reds, μάννυ πέρνω πίσω κομμάτια από τα σχόλια που έκανα στο ρεντ φλαϊ όταν το παρουσίασες (κατάλαβες ποιος ήμουν φυσικά αν και δεν υπέγραφα τότε)... Πολύ καλή ταινία και μάλλον πολύ κοντά στην πραγματικότητα με μόνη ένσταση το τέλος, που τον εδείχνε να αλλάζει τα μυαλά του... anyway, έχω μια εντύπωση ότι όλη η ταινία βασιζόταν στο διαλεκτικό δίπολο ρίντ-γυναικών χαχαχα, αρχικά η Λουίζ Μπράϊαντ του βγάζει την παναγία, αφού την "καταφέρνει", μετά έχει την Έμμα Γκόλντμαν...

Πολύ καλή...

ελα ρε εσυ ησουν?? Δεν σε ειχα καταλαβει!
: ]

Αυτο που γινεται στο τελος και μενα μου ξενισε καπως (στο ειχα πει και τοτε νομιζω) αλλα μπορει ΟΝΤΩΣ να εγινε ετσι (δεν ξερω, δεν το εχω ψαξει αλλα παιζει)

Τις τελευταίες μέρες είδα 4 ταινίες. Λοιπόν μία μία
Η πρώτη ήταν μια Ρουμάνικη από το 1970, για τον Μιχαήλ τον Γενναίο. Ο τύπος αυτός είναι κάτι σαν εθνικός ήρωας στη Ρουμανία, επειδή πρώτος αυτός ένωσε τις τρεις ηγεμονίες της περιοχής σε ενιαίο κράτος (Βλαχία, Τρανσυλβανία, Μολδαβία), που αποτελεί σήμερα τη Ρουμανία. Έζησε στα τέλη του 16ου αιώνα και δολοφονήθηκε το 1601. Η ταινία παρουσιάζει υποταγμένα στο ρόλο της προσωπικότητας την εποχή, έχει πολύ ωραία απεικόνιση των μαχών (πολλές σκηνές μάχης), με βάση τα όπλα και τις τακτικές της εποχής-κάτι που πάντα εκτιμώ σαν λάτρης της ιστορίας, αλλά και του στρατιωτικού μέρους της. Δεν ξέρω αν η ταινία είχε «κρυφά» πολιτικά μηνύματα. Τι εννοώ; Ο Μιχαήλ έδρασε, σε ένα δύσκολο πολιτικό περιβάλλον και έπρεπε να είναι υποτελής ή στο Οθωμανό Σουλτάνο ή στον αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (τους Αψβούργους δηλαδή-η αυτοκρατορία διαλύθηκε από το Ναπολέοντα, μετά την επανάσταση του 1848, τα εδάφη που της είχαν μείνει, ονομάστηκαν Αυστροουγγαρία). Και οι δυο απλά παίζανε με αυτόν ως πιόνι, και ο Μιχαήλ προσπαθούσε να ισορροπήσει, βρισκόμενος προδομένος ουκ ολίγες φορές. Ίσως να συμβόλιζε τον Τσαουσέσκου, που ως γνωστόν έκανε ανοίγματα στη Δύση (και με αυτά έφαγε, ανάμεσα σε άλλα, το κεφάλι του, αφού πήρε δάνειο από το ΔΝΤ, που ξεπλήρωσε με πολύ σκληρή οικονομική πολιτική), αλλά δεν ξέκοψε και τις σχέσεις του με την ΕΣΣΔ. (Το ρουμάνικο ήταν το μόνο ΚΚ εξουσίας που είχε αναγνωρίσει και βοηθούσε το ΚΚΕ εσ κάτι λέει αυτό).



Δεύτερη η ελληνική «Ούλοι Εμείς Εφέντη» που μου άρεσε πολύ. Ικαρία μετά τον εμφύλιο, μια μικρή ομάδα 10 μαχητών του ΔΣΕ, μένει εγκλωβισμένη στο νησί. Λαμβάνει την αλληλεγγύη όλου του νησιού και οι αρχές παρά την κινητοποίηση τάγματος στρατού, ισχυρής δύναμης χωροφυλακής και ΜΑΥδων, δεν καταφέρνει να συλλάβει τους αντάρτες 7 χρόνια. Οι αρχές ενισχύονται με διοικητή που έχει θητεύσει στη Μακρόνησο και επιβάλει σκληρότατη καταστολή και αυταρχισμό αλλά εις μάτην. Ανάγλυφη σε όλη την ταινία η τρομοκρατία του μεταεμφυλιακού κράτους, αλλά και ο ηρωισμός των μαχητών. Επίσης έχει ενδιαφέρον τοπ πως προσεγγίζει τον κάθε μαχητή που δείχνει και τις τότε αντιλήψεις, σχετικά με το τι έπρεπε αν γίνει-έχει αυτόν που λέει να το κόψουμε, αυτόν που τον πέρασαν αδίκως για χαφιέ… Τις συζητήσεις που γινόταν αντιπροσωπευτικές της εποχής. Τελικά το 1956 καταφέρνουν να διαφύγουν από το νησί και στο τέλος έχει και μια ατάκα μαχαιριά. Όλοι στο καϊκι, ο καπετάνιος τους στο βουνό λέει πάμε ζερβά, ο καπετάνιος της θάλασσας εγώ ξέρω δεξιά και ακούγεται ο αντάρτης να λέει, όταν οι καπετάνιοι δεν τα βρίσκουνε να δούμε που θα πάμε…



Τρίτη η Σοβιετική ταινία του 1969 Σιβιριάδα. Κατά τη γνώμη μου έδειχνε τη σχέση ανθρώπου και φύσης μέσα από διαφορετικές κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις. Ίσως μια προσπάθεια οικολογικού συλλογισμού τότε στην ΕΣΣΔ. Τελικά η φύση φαίνεται να είναι ο νικητής και τιμωρός για όλες τις αντιλήψεις. Η ταινία μας πάει σε ένα απομακρυσμένο οικισμό της Σιβηρίας το Γελάν, και μας το παρουσιάζει στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Αρχικά έχουμε έναν που προσπαθεί να ανοίξει ένα δρόμο μέσα από την Τάϊγκα, αλλα δεν περνά στην «ύβρη» αφού σέβεται τη φύση τελικά, δεν τελειώνει ποτέ και πεθαίνει. Ο γιος του έρχεται σε επαφή με ένα δραπέτη αναρχικό επαναστάτη που φτάνει στον οικισμό (μάλλον ναρόντνικό), σε μικρή ηλικία. Έρχεται σε σύγκρουση με την οικογένεια πλουσιοχωρικών του χωριού, από τους οποίους παντρεύεται την κόρη, αφού αυτή εγκαταλείπει την οικογένεια της. Αφού τον έχουν ξυλοφορτώσει και πετάξει σε μια βάρκα. Τελικά οήρωας μας επιστρέφει χρόνια μετά ως μπολσεβίκος με το γιο του. Προσπαθεί αν ανοίξει το δρόμο του πατέρα του, ώστε να γίνουν γεωτρήσεις για πετρέλαιο, συναντά το καθυστερημένο επίπεδο των χωρικών, έρχεται ξανά σε σύγκρουση με τους πλουσιοχωρικούς (ειδικά όταν μαθαίνουν ότι η αδερφή τους βρήκε το θάνατο από Κοζάκους στην επανάσταση), και πέφτει θύμα ενός από αυτούς. Ο γιος του εγκαταλείπει το χωριό, παίρνει μέρος στον πόλεμο, σώζει έναν από τους γιους των πλουσιοχωρικών που είναι στέλεχος του κόμματος πια. Γυρνά μετά από χρόνια για να κάνει γεωτρήσεις και σκοτώνεται όταν επιτέλους βρίσκουν πετρέλαιο, στην περιοχή που οι ντόπιοι λένε περιοχή του διαβόλου. Ο γιος των πλουσιοχωρικών έχει γίνει γραμματέας της ΚΟ της περιοχής, και ελπίζει να βρεθεί πετρέλαιο για να ανατραπούν τα σχέδια να δημιουργηθεί τεράστια τεχνητή λίμνη που θα περιλάμβανε το χωριό του, τελικά αφού νομίζει ότι κέρδισε μια έκρηξη στην πετρελαιοπηγή, αναγκάζει τα σωστικά συνεργία να καταστρέψουν αυτό ακριβώς που ήθελε να σώσει το νεκροταφείο που βρισκόταν εκεί θαμμένοι οι πρόγονοι του. Την άλλη όψη την υποταγή στις δυνάμεις της φύσης εκπροσωπεί ο «αιώνιος παππούς», που διαφωνεί με τα σχέδια των ανθρώπων για περαιτέρω ανάπτυξη όποιου είδους. Η ταινία έχει και δευτερεύοντες χαρακτήρες, όπως τη γυναίκα Τάγια, γενικά το καλό είναι ότι μπορείς να δεις νοοτροπίες κτλ που υπήρχαν την εποχή αυτή στην ΕΣΣΔ. Για τα άλλα από τα λεγόμενα μου μπορεί ο καθένας να κρίνει.



Τέλος η Τούρκικη ταινία Beynelmilel, μας πάει πίσω στη χούντα του 1982, σε μια πόλη της Ανατολίας, που στενάζει, από την καταπίεση και τους περιορισμούς, κλασική κατάσταση χούντας δηλαδή. Σε αυτό το σκηνικό μια ομάδα (μάλλον γύφτων), μουσικών επιστρατεύεται για να δημιουργήσει μπάντα στην πόλη. Ένας φοιτητής που έχει ασπαστεί τον κομμουνισμό, έρχεται στην πόλη, και έρχεται σε επαφή με την κόρη του επικεφαλή της μπάντας. Θέλοντας να διοργανώσει πράξη αντίστασης στην επίσκεψή μέλους της Χούντας, θέλει να παίξει τη διεθνή στα ηχεία. Τελικά από σύμπτωση την ακούει ο επικεφαλής της μπάντας, την μαθαίνει ως ένα ωραίο εμβατήριο για την άνοιξή , όπως του είπε η κόρη του και την παίζουν μπροστά στον χουντικό, ενώ το σχέδιο του νεαρού κομμουνιστή έχει αποτύχει. Η ταινία κλείνει δραματικά με το θάνατο του νεαρού και του επικεφαλή της μπάντας για συνομωσία. Γενικά καλή ταινία που έχει κωμικές πλευρές, χωρίς πολύ προβληματισμό πάντως, ένα στυλ σαν το πρώτο «λούφα και παραλλαγή».

Δεν ειναι ο Vlad Tepes o ηρωας της ρουμανιας? : ]]]]]]]]]]]

είναι και αυτός! Αλλά ο Βλαντ, ήταν ηγεμόνας τη Βλαχίας, όχι όλης της Ρουμανίας. Τώρα πως συνδέθηκε με την Τρανσυλβανία δεν ξέρω, μάλλον με το γνωστό μυθιστόρημα. Ο Βλαντ νομίζω ζούσε την ίδια περίοδο με τον Μωάμεθ Β τον πορθητή της Πόλης...

Αυτό Μάννυ που θα σε έκανε να δεις την ταινάι ήταν η ισχυρή επιρροή της οικογένειας Μπάτορι (και όχι μπάθορυ, όπως μάθαμε από τη γνωστή μπάντα), που είχε στην Τρανσυλβανία... δεν έχει την ελισάβετ πουθενά αλλά...

ένας από αυτούς ο άντριου μπάτορι ηγεμόνας της τρανσυλβανίας, χάνει στην ταινία το κεφάλι του, μετά την μάχη που έχασε από τον Μιχαήλ, από μισθοφόρους και τα δέιχνει όλα... μπόλικο ψεύτικο αίμα...

ΕΓΩ ΕΙΔΑ ΤΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ

Εγω είδα το 13 assassins και μου άρεσε πολύ

την ελληνική ταινία book αντε να την βρούμε...αν εχεις κανένα λινκ δώσε

Ουτε το Siberiade βρίσκω ούτε το mihae viteazul

Τον Μιχαε τον βρήκα

Πόε, την ελληνική την κατέβασα από το ελληνικό sharing site greekddl, δεν την έχω δει και αλλού για να πω την αλήθεια, πολύ καλή πάντως...

Τη σιβηριάδα την είχα κατεβάσει από τορεντάδικο, αλλά από όσο βλέπω βγήκε extended έκδοση στο Youtube, 4 ώρες και 25 λεπτά, την όποία μπορείς να δεις με αγγλικούς υποτίτλους αν ακολουθήσεις το λινκ που δίνω...

καλή διασκέδαση με το Μιχάϊ

Νεότερες ταινίες τώρα...

1. Μια ταινία του 1932 που λέγεται ότι είναι αριστούργημα για το θέμα της ανεργίας και την κρίση το σενάριο ήταν του Μπρεχτ, γενικά καλές σεκάνς, καλή φωτογραφία και ιδέες, καλή μουσική από τον Eisler, αλλά υπήρχε κάτι το ασύνδετο ένιωσα την ταινία μπορείτε να δείτε στο google videos λέγεται σε ποιον ανήκει ο κόσμος; Καλύτερες σκηνές η προπαγάνδα στο τρένο, η αυτοκτονία ενός ανέργου και η εργατική γιορτή...

2. Την κλασική Το μίσος από τη Γαλλία που έδειχνε την πραγματικότητα των γκέτο και την αντιμετώπιση και τη ζωή των μεταναστών. Νομίζω καλούτσικά αλλά γενικά αταξικά ψιλοκοσμοπολίτικα, δεν έμπαινε πουθενά αυτό, δεν έδειχνε αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν χειρότερη ζωή στη δουλειά τους, αν κάποιοι δούλευαν... δεν είναι τυχαίο ότι τη λατρεύουν αναρχικοί, ΣΥΡΙΖΑίοι κτλ




3. Τέλος την γαμάτη ταινία για τον Σάκο και τον Βαντσέτι, τους δυο αναρχοσυνδικαλιστές που τους φόρτωσαν μια ληστεία με τα φόνου και τους σκότωσαν στην αμερική το 1927. Είχε κάτι σαν το άνθρωπο με το γαρύφαλο, "δικαστική ταινία", αλλά έβαζε ωραία την επαναστατική διάθεση και λεβεντιά ειδικά στο προσωπο του Βαντσέτι, συν μια καλή εικόνα της κατάστασης στις ΗΠΑ τότε...




Είδα και καμμιά 10 αρια ταινιες στην τηλεόραση, πολύ δράσης κτλ όχι κάτι σπουδαιο για να περνά η ώρα. Χθες το βράδυ στη ΝΕΤ, είχε μια καλούτσική ρουμάνικη, για τις ανθρώπινες σχέσεις...

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΚΟΥΝΕ KISS ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΟ DETROIT ROCK CITY ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΙΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΒΑΦΟΝΤΑΝ,ΕΙΝΑΙ ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΕΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ COVER ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ KISS.
ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΩΝ KISS ΑΛΛΑ ΜΠΛΕΚΟΥΝ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΣΤΕΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ.

χαχαχαχαχα τι μου θύμισες την είχα δει όταν ήμουν σχολείο ή πρώτο έτος σε μια καφετ΄'ερια στο χωριό μου, έχει γέλιο...

Τις τελευταίες μέρες είδα ξανά μερικές ταινίες που έχω δει και παλιότερα...

Πρώτα την ταινία "Η Ηλικία της Θάλασσας" που είχε δώσει παλιά ο ριζοσπάστης, γενικά θα έλεγα συγκινιτική αλλά επίσης μου την έδωσε η εξαιρετικά λανθασμένη πολιτική λογική που υπήρχε από τη δεκαετία του 30 μέχρι το τέλος της ταινίας, ακούς εκεί δεν θέλουμε να ταράξουμε τη νομ.ίμότητα λίγο πριν τα δεκεμβριανά... Επίσης κάποιες κρίσεις παλιότερες παρουσιάζονται στην ταινία, όπως και να το κάνουμε όμως αποτελεί ένα κομμάτι της ιστορίας και έτσι την είδα... Κάποτε ήταν από τις αγαπημένες μου ταινίες...

Μετά το κλασικό "Δράκουλας των Εξαρχείων", πέρα από το πετυχημένο ορισμενες φορές χιούμορ, ειδικά στη γελοιοποίηση της "σοσιαλμανίας", της εμπορευματοποίησης της τέχνης και του κόσμου των εξαρχέιων (αριστεριστών και αναρχικών), αλλά και σε ορισμένα σημεία ορθή κοινωνική κριτική, περιορίζεται από κακό χιούμορ και ελιτίστικη άποψη για τη ζωή σε άλλες φάσεις-Μπορείς να βγάλεις και συμπεράσματα για το μικροαστρικό αλλά ντεμέκ επαναστατικό κλίμα της εποχής... έτσι και έτσι δηλαδή μου φάνηκε... Τοπ είναι το φεστιβάλ νεκροζώντανων με τη συναυλία των μουσικών ταξιαρχιών και του πουλικάκου-ε και η απίθανη διασκευή του τραγουδιού του Λοϊζου που απαγορεύτηκε πρόσφατα στο ΠΑΣΟΚ από τις μουσικές ταξιαρχίες τα σπάει απίστευτα, θυμίζει τότε Scorpions



Τέλος το αριστούργημα του Αίζενσταίν Ιβάν ο τρομερός... Νομίζω ότι η συγκεκριμένη ταινία αξίζει παρουσίαση στο μπλογκ, είναι τόσο μα τόσο έξυπνα δομημένη, καλλιτεχνικά (στο ένθετο βιντεάκι που γίνεται μια ανάλυση, έχασα τη μπάλα, παρότι είχα δει κάποια πράγματα κατά τη διάρκεια της ταινίας)... Το θέμα είναι για τον πρώτο ρώσο τσάρο ο οποίος εφάρμοσε σκληρές μεθόδους προκειμένου να ενώσει τη Ρωσία... Προφανή είναι η σύγκριση με το σύγχρονο Στάλιν! Στο πρωτο μερος της ταινίας τα σκληρά μέτρα φαντάζουν αναγκαία ενάντια στους ευγενείς-Μπογιάρους-έτσι λεγόταν στη ρωσία (αστους και οπορτουνιστές στο κόμμα στην παράλληλη ανάγνωση). αντίθετα στο δεύτερο μέρος που απαγορεύτηκε υπάρχει και μια ψυχολογική υπόσταση εκτός των άλλων, ότι ο Ιβάν νιώθει μόνος και κάνει υποχωρήσεις αλλά δηλώνει ότι θα είναι από εδώ και πέρα τρομερός όπως τον αποκαλούν-εκτός αυτού τον δείχνει να γίνεται όλο και πιο σκληρός και να μην υπολογίζει πια σε συναισθηματισμούς προς το καλό του "μεγάλου μας σκοπού". Ακριβείς αντιστοιχίες δεν μπορούν να βγουν αλλά η ιστορία μοιάζει πάρα πολύ με την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα στην ΕΣΣΔ. Στο τέλος μάλιστα καταλήγει ότι όποιος δεν είναι σκληρός δεν μπορεί να είναι τσάρος και να προστατεύσει τον ρωσικό λαό...

Είδα πριν λίγες μέρες στην ΕΤ1 το:
City of Life and Death (Nanjing! Nanjing!)



1937 Ο σινο-ιαπωνικός πόλεμος βρίσκεται στο αποκορύφωμα του και οι συγκρούσεις κλιμακώνονται στα κινεζικά εδάφη .Τα ιαπωνικά στρατεύματα εισβάλλουν στη πόλη της Ναντζίνγκ, (της πάλαι ποτέ πρωτεύουσας του κινεζικού κράτους) και με πρωτοφανή αγριότητα αφανίζουν από προσώπου γης τους ένδοξους υπερασπιστές της και ένα μεγάλο κομμάτι άμαχου πληθυσμού , που εγκλωβίζεται στην κατ’ επίφαση ουδέτερη ζώνη της σύρραξης . Μέχρι σήμερα η ιαπωνική κυβέρνηση δεν έχει αναγνωρίσει επισήμως την μαζική σφαγή , ενώ το κινεζικό κράτος κάνει λόγο για 300.000 ανθρώπινες απώλειες στο βωμό του ιαπωνικού επεκτατισμού και της απάνθρωπης αναλγησίας των κατακτητών.

Α/Μ κινέζικη ταινία γυρισμένη το 2009 (με μπόλικο κορεσμό για α/μ) εξαιρετικές ερμηνείες, ταινία που μας εισάγει στο υπαρξιακό δίπτυχο ζωής και θανάτου.

πέτυχα τον πατέρα μου να τη βλέπει, αλλά εγώ τότε έβγαινα έξω, φαίνεται ενδιαφέρουσα!!!!!

εγώ τις τελυεταίες μέρες είδα

1. High Fidelity στη ΝΕΤ, ένας τύπος με δισκάδικο ξαναψάχνει τις σχέσεις του και φτάνει στην αυτογνωσία, καλή για διασκέδαση και για όσους έχουν παρόμοια προβλήματα... έχει και ένα χαβαλέ με τους συλλέκτες δίσκων, που επειδή γνωρίζω τη φάση έβγαλα μπόλικο γέλιο...



2. Pulp Fiction η γνωστή ταινία του Ταραντίνο, γενικά καλή, πολύ δράση,εξαιρετικά απρόβλεπτη πλοκή και καλό σενάριο, το νόμηα τώρα νομίζω ότι είναι η ζωή στην άκρη του ξυραφιού κάτι τέτοιο αν κάποιος την έχει δει ας πει και αυτός...



3. Αννα καρένινα, παλία ταινία, Καταπληκτικό το έργο του Τολστοί όσο αναφορά την κριτική του στο γάμο, στη θέση της γυναίκας, το θέμα του έρωτασ και ίσως της ελευθερίας του ανθρώπου στους κοινωνικούς δεσμούς που ορισμένες φορές πνίγουν πραγματικά




4. Ο Θάνατος και Η Κόρη, του Πολάνσκι... Ο τύπος ξέριε να γυρίζει τέτοιου είδους ατμοσφαιρικές ταινίες, στη συγκεκριμένη, μετά την πτώση μιας δικτατορίας στη Λατινική αμερική μια αγωνίστρια που είχε βιασθεί και ζει με τον άντρα της αντισταστιακό και γνωστό δικηγόρο νιώθει ότι έρχεται από τύχη σε επαφή με γιατρό που την είχε βιάσει και βασανίσει, όταν φέρνει αυτός τον άντρα της που του χάλασε το αυτοκίνητο στο σπίτι, τον απαγάγει λοιπόν και μόνο στο τέλος αποκαλύπτεται η αλήθεια... μου άρεσε πολύ