Οι "μετριοπαθείς" συνοδοιπόροι

Ένα θέμα που θα απευθύνεται εξ ολοκήρου στον άγνωστο, απρόσωπο συναγωνιστή των νεοναζί χρυσαυγιτών.
Όταν οι χρυσαυγίτες οπλισμένοι με σουγιάδες και μαχαίρια θα στέλνουν στο νοσοκομείο δεκάδες ανθρώπους, δίπλα τους θα έχουν αυτό το συναγωνιστή.
Άντρας, γυναίκα. Νέος ή γέρος. Φτωχός ή και λεφτάς. Οικογενειάρχης ίσως. Σίγουρα το παιδί κάποιου.

Αυτός δεν θα κρατάει μαχαίρι. Δεν θα κρατάει ούτε λοστό. Αλλά θα χαμογελάει. Και θα κάθεται ακίνητος.

Έχουμε τέτοιους συνοδοιπόρους κι εδώ. Άλλους που ήδη αποφάσισαν να ενώσουν τις φωνές τους με τα πατριωτικά νιάτα.
Άλλοι που αντιμετωπίζουν το γεγονός σαν αστειάκι. "Έλα μωρέ και σιγά τώρα και μαλακίες".


Θα ήθελα να καταθέσω στην ομήγυρη αυτό που φαντάζεστε ήδη.
Πρόκειται για ακριβώς το ίδια καθάρματα.

Άποψη μου, θα πείτε.
Ναι. Γι' αυτό θα ήθελα ν' ακούσω και κάποια άλλη γνώμη.
Ας μας πουν οι "νοικοκυραίοι" τι γνώμη έχουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους.

Οι "νυκοκυραιοι" δύσκολα αλλάζουν, μην περιμένεις φως απο εκεί...

Ο φασισμός δεν αγαπά το μεγάλο κεφάλαιο (εκτός απ'το παρα πολύ μεγάλο που τον γεννάει) και λατρεύει το μικρομεσαίο. Ο φασισμός είναι ένα κοινωνικό καθεστώς σπέσιαλ για μικροαστούς. Όχι για αστούς, ούτε για προλετάριους. Οι αστοί και οι προλετάριοι βρέθηκαν αντίπαλοί του εξ'αρχής. Και δεδομένου ότι στην λεγόμενη αστική κοινωνία δεν κυριαρχούν οι αστοί αλλά οι μικροαστοί, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς, την απήχηση που είχαν στον λαό, τα φασιστικά καθεστώτα. Άλλωστε οι στολές, οι παρελάσεις, οι λαμπαδηδρομίες, τα κολοσσιαία θεάματα αρένας, το προγονικό μεγαλείο , απ'το οποίο ο τιποτένιος μικροαστός αντλεί δύναμη για να υποφέρει την ασημαντότητά του, όλα αυτά τα εκμεταλλεύτηκαν τέλεια όλοι οι φασίστες δικτάτορες......και τα πλήθη να ουρλιάζουν ζήτω !

Ο χάλιας μικροαστός πάντα έχει την ανάγκη ενός σούπερ πατέρα του έθνους, που να τον προστατεύει απ'τους παμφάγους καπιταλιστές, αλλά και από τους κομμουνιστές που απειλούν το όνειρό του για ένα πέρασμα στην "ανώτερη τάξη". Κάθε μικροαστός ονειρεύεται τον αστό που ζεσταίνει μέσα του, που τον μεγαλώνει στο θερμοκήπιο της μεγάλης ελπίδας για ένα πέρασμα στην "ανώτερη τάξη". Κάθε ψιλικατζής , ονειρεύεται ένα σούπερ μάρκετ. Και επειδή το όνειρο για μερικούς πραγματοποιείται, όλοι οι χάχες πιστεύουν πως θα βγει αληθινό και για αυτούς. Δεν έχει σημασία που οι περισσότεροι πεθαίνουν φτωχοί. Σημασία έχει που ο καπιταλισμός τους επιτρέπει να ονειρεύονται τον δικό τους πλούτο. Και ο φασισμός που είναι η ακραία μορφή καπιταλισμού, είναι μια εγγύηση για να διατηρήσουν το όνειρο για ένα πέρασμα στην "ανώτερη τάξη".

κι ενα τραγουδακι: εντιμε ανθρωπε κυρ Παντελη....